Իշխանություն ասածն էն է, որ կանգնում է մեկի դիմացն ու ասում «ՉԷ»: Եթե դա անցորդ է, ասում է էստեղով անցնելու իրավունք չկա, եթե նստած է, ապա ասում է էստեղ նստելու իրավունք չկա, եթե կին է, ասում է էստեղ կին լինելու իրավունք չկա, եթե տղամարդ է, ապա տղամարդ լինելունը չկա, եթե հիվանդ է, ապա էստեղ հիվանդանալու իրավունքը չկա:
Մի խոսքով, կապ չունի, թե ինչ հարցով, կամ մոտիվով, կարևորը որ դուխ ու ահարկու տեսք ունենա, կանգնի մի բանուկ տեղ ու ասի իր «չէ»-ն: Հետո արդեն, որ էդ տեղում «չէ»-ն մտավ ուժի մեջ, այն անցնում է այլ տեղերում «չէ»-ի դիկտատ հաստատելուն:
Հետո, որ գործերը լավ են գնում, արդեն սաղ երկրով մեկ ասում է «չէ»: Այ, դրանից հետո այն արդեն լրիվ դասական իշխանություն է:
ՀՀՇ-ի 92-93 սկզբնական տարիներին «գայի» գոյություն չուներ, և զարմանալիորեն գրեթե խախտումներ էլ չկային: Վարորդները մոտենում էին անլուսացույց խաչմերուկներին, նայում աջ ու ձախ ու զգույշ անցնում:
Բայց իշխանությունն էլ թույլիկի մեկն էր: Հայտնի նախարարն ասաց. Արա դառմաեդներ, ինչ եք նստել տներում: Դուրս եկեք գործ արեք: Ավտոտոեսուչները դուրս եկան, լուսացույցները միացրին, կանգնեցին «չէ»-ի վրա ու սկսեցին փող սարքել, ու գործը գնաց:
«ՉԷ»-ն մտավ կյանք: Ոչ միայն «չէ»-ն մտավ գործի մեջ, այլ դրանով հենց իշխանությունը «վաժնիացավ» ու սկսեց սեղմել հնարավոր ամենքի պնչերը՝ կտրելով նրանց շնչերը:
Ու տարօրինակն էն է, որ սկզբում երբ իշխանության հավակնողները մի տեղ կագնած «չէ» են ասում, մարդիկ մտածում են՝ դե լավ, թքած, կգնամ մի այլ տեղ «հա»-ով գործս կանեմ:
ԵՎ երբ «չէ»-ն դառնում է համատարած ու սկզբից մինչև վերջ, բոլորը զարմանում են, թե էս ոնց, ամեն ինչ դառավ «չէ՞»:
Նույնիսկ ընդիմությունը, ՀԱԿ-ը, հենց որ սկսեց իր միտինգները 2007-ին, առաջին հարցը ընդիմադիրների նկատմամբ իր իշխանությունը տարածելն էր: Դրա համար հենց առաջին քայլերը «ՉԷ»-ի դիկտատ ստեղծելու և տարածելու քայլերն էին: Հենց սկզբից ասվեց, որ ես եմ էդ իշխանության վատ տղերքին մեջտեղ բերել, ես գիտեմ իրենց հարցերը լուծելու ձևը, դուք չխառնվեք՝ սա «Չէ» համար մեկ:
Հետո ասվեց, որ մեր պայքարը սահմանադրականն է, սա էլ «Չէ» համար երկու: Այսինքն չլինենք-չիմանանք, որ որևէ մեկդ հանկարծ ինքնագործունեություն ծավալի: Հետո հազար ու մի այլ «Չէ»-եր խաղացվեցին, ու վերջում էլ «չէ»-ն առհասարակ դառավ «Չէ»-ից էլ բեթար մի բան՝ «շախմատ»:
Դրա համար ռուսներն ասում են՝ На нет и суда нет. Կամ էլ հայերս ենք ասում՝ «Մի չեն 1000 հա արժի»:
Հիմա Հայաստանը «չէ»-ի երկիր է: Մարդիկ էլ սովորել են՝ գնում հարցնում են, տղերք կարելի է՞ շնչենք: Իրենք էլ իսկույն պատասխանում են՝ «Չէ», ու վերջ: Եվ քանի որ արգելված է, շունչներս պահած ու սկած ապրում ենք:
Շատ հետաքրքիր բան է իշխանությունը՝ մանավանդ նրանցը, որոնք մի անգամ «Չէ»-ի նժույգը նստելուց հետո, այն Բենթլիի հետ էլ չեն փոխի: